“Your greatest contribution to the kingdom of God may not be something you do, but someone you raise”
Op de achterkant van een christelijk vrouwenblad van Femke vond ik deze tekst, en hij blijft me raken. Ik moet dit zoveel vaker horen dan Femke. Inmiddels hangt hij ingelijst bij onze eettafel. Als je oren tetteren van al het kleuterkabaal, peutergebabbel en babygekrijs is het goed om even bij deze gedachte stil te staan.
Je grootste bijdrage aan het koninkrijk van God is mogelijk niet iets wat je doet, maar iemand die je opvoedt.
Op mijn beste momenten zeg ik dit volop mee. Maar hoe meer waardering ik krijg voor de dingen die ik zelf in het leven bereik, hoe verder ik kom op de maatschappelijke ladder, hoe meer ik vergeet hoe belangrijk zij voor me zijn. Het is zo gemakkelijk om je onder te dompelen in dat o zo belangrijke (kerken)werk. Altijd wel iets dat mijn aandacht vraagt. Wanneer ik straks terug kijk op mijn leven wil ik niet dat de vruchten van mijn werk of de carrière die ik maak overschaduwd wordt door schade die het aan mijn kinderen gedaan heeft. Een prima predikant maar een belabberde vader? Dan is mijn getuigenis in deze wereld voor mij geen knip voor de neus waard. Ik kan niet over de Vader vertellen zonder zelf mijn uiterste best te doen om een vader te zijn naar Gods hart. Onvoorwaardelijk liefdevol, geduldig, vergevingsgezind en bereid om Zijn leven te geven voor mijn geluk. Dat is de Vader. En ik stuntel daar wat achteraan, probeer mijn aangeboren ongeduld en zelfgerichtheid zo vakkundig mogelijk te onderdrukken.
Ik zoek naar balans, God.
Ik ben sinds vorig jaar pleinwacht op de school van mijn dochter. Een prachtplek om terug te realiseren hoeveel waarde een goede jeugd heeft. Soms kijk ik een kind aan, en huil ik ongemerkt van binnen van de beschadigingen die al hun weg naar buiten gevonden hebben. En als ik naar mijn eigen kroost kijkt, voel ik een brok in mijn keel wanneer ik hun prachtige ongerepte kwetsbaarheid ontwaar. Wie zullen zij zijn als hun leven zijn wasdom bereikt heeft? Onze toekomstige wereld heeft liefdevolle, moedige en zelfzekere volwassenen nodig. Die krijgen we alleen wanneer we de jeugd van nu liefhebben, respecteren en uitdagen om hun leven met God te delen.
Je grootste bijdrage aan het koninkrijk van God is mogelijk niet iets wat je doet, maar iemand die je opvoedt.
De volgende generatie is onze verantwoordelijkheid. Daarvoor hoef je geen opvoeder te zijn. Ook als je geen kinderen hebt kun je bijdragen aan een generatie die opgroeit in liefde. Het zou zomaar eens je grootste bijdrage kunnen zijn.
Wat is jouw bijdrage aan Gods koninkrijk?